Το έτος 1965 είναι σταθμός στην ιστορία της Οδοντιατρικής, όπου το πρώτο εμφύτευμα τοποθετείται σε γνάθο ασθενή, γεγονός που θα αλλάξει αργότερα τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Σε αυτή τη μακρά διαδρομή, τα οδοντικά εμφυτεύματα βελτίωσαν την αισθητική και αποκατέστησαν τη λειτουργικότητα και την υγεία του στόματος πολλών ασθενών. Είναι όμως τα εμφυτεύματα κατάλληλα για όλους; Σε κάθε άνθρωπο έχουν τα ίδια ποσοστά επιτυχίας;
Σε αυτά τα ερωτήματα απαντά η Χειρουργός Οδοντίατρος – Εμφυτευματολόγος, Χριστίνα Δημακοπούλου.
Χριστίνα Δημακοπούλου
Χειρουργός Οδοντίατρος
Εμφυτευματολόγος
Η εξελικτική πορεία των εμφυτευμάτων οδήγησε σήμερα στο να αποτελούν τυπική θεραπεία και οι δυνατότητές τους να είναι απεριόριστες. Από την ενηλικίωση έως τα βαθιά γεράματα εφαρμόζονται σε κάθε μορφής εργασία. Είναι απαραίτητο να έχει ολοκληρωθεί η ανάπτυξη της γνάθου, ώστε να μην υπάρχει διαφορά με τα παρακείμενα δόντια, τόσο στην κατακόρυφη διάσταση όσο και σε οριζόντιο επίπεδο. Δόντια με τερηδόνα, δόντια σπασμένα, αλλά και με περιοδοντική νόσο μπορούν να υποκατασταθούν από αυτή τη μαγική ρίζα από τιτάνιο. Στην περίπτωση μονήρους έλλειψης τοποθετείται μεμονωμένη στεφάνη που υποκαθιστά το χαμένο δόντι, ενώ σε πολλαπλή απουσία δοντιών κατασκευάζεται γέφυρα στηριζόμενη σε εμφυτεύματα, ο αριθμός των οποίων είναι μικρότερος από αυτόν των εξαγμένων ριζών. Σε πλήρη νωδότητα, εάν θέλουμε να ελαττώσουμε τον αριθμό των εμφυτευμάτων, κατασκευάζεται μερική οδοντοστοιχία που συγκρατείται πάνω σε αυτά, αφήνοντας μεγάλο μέρος της υπερώας ακάλυπτο. Αλλά και στις ολικές οδοντοστοιχίες τα εμφυτεύματα δίνουν λύσεις σε περιπτώσεις μειωμένης σταθερότητας και αδυναμίας συγκράτησης.
Με την εξέλιξη της τεχνολογίας και την επιστημονική έρευνα τα εμφυτεύματα σήμερα έχουν πολύ υψηλά ποσοστά επιτυχίας, αγγίζοντας το 97% και 88% για την κάτω και άνω γνάθο αντίστοιχα.
Ο σημαντικός ρόλος του ιατρικού ιστορικού του ασθενούς
Για να πετύχουμε αυτά τα εξαιρετικά ποσοστά, καθοριστικής σημασίας είναι το ιατρικό ιστορικό του ασθενή, καθώς νοσήματα όπως ο σακχαρώδης διαβήτης, η οστεοπόρωση, η έλλειψη ή ανεπάρκεια Βιταμίνης D, η χαμηλή παραθορμόνη, η έλλειψη σιδήρου, η αναιμία υπονομεύουν την οστεοενσωμάτωση ή καθιστούν ασύμβατη τη χειρουργική επέμβαση στο στόμα. Κατόπιν συνεργασίας με τον θεράποντα ιατρό και την κατάλληλη αγωγή, θα πρέπει να ελεγχθούν τα παραπάνω νοσήματα, ώστε να μειωθεί ο κίνδυνος των επιπλοκών και να εξατομικευθεί το σχέδιο θεραπείας.
Η επιτυχής τοποθέτηση και μακροχρόνια παραμονή των εμφυτευμάτων απαιτεί δεδομένες διαστάσεις οστού να τα περιβάλλει, στοιχείο που συχνά απουσιάζει. Έτσι, θέσεις των γνάθων όπου οι εξαγωγές των δοντιών έχουν γίνει πολλά χρόνια πριν, δόντια που είχαν περιοδοντίτιδα ή κύστεις, προκαλούν μεγάλη απώλεια οστού, γεγονός που καθιστά αδύνατη την τοποθέτηση εμφυτευμάτων. Την αδυναμία αυτή ήρθαν να εξαλείψουν τα οστικά μοσχεύματα, προσθέτοντας όμως ένα ακόμα χειρουργείο στο ιστορικό του ασθενή. Παρά το γεγονός ότι τα εμφυτεύματα είναι μόνο από τιτάνιο και έτσι δεν προσβάλλονται από τερηδόνα, νόσοι των περιοδοντικών ιστών προκαλούν υποχώρηση των ούλων και του υποκείμενου οστού, που σταδιακά οδηγεί από την περιεμφυτευματίτιδα στην απώλεια του εμφυτεύματος. Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση ενός εμφυτεύματος είναι η άριστη στοματική υγιεινή, η επιμελής τήρηση όλων των κανόνων που εξασφαλίζουν υγιείς περιοδοντικούς ιστούς και η έγκαιρη διάγνωση της περιεμφυτευματίτιδας.
Τα οστεοενσωματούμενα εμφυτεύματα δεν είναι σήμερα πολυτέλεια, αλλά η επίτευξη μιας καλύτερης ζωής μέσα από την επιστημονική πρόοδο.
Απαραίτητα στοιχεία για την επιτυχία τους είναι η μακρόχρονη συνεργασία ιατρού και ασθενή, έτσι ώστε να βρεθεί ο καλύτερος τρόπος μέθοδος για να αποκαταστήσουμε την απώλεια των δοντιών με μια προσθετική εργασία που να αντέχει στον χρόνο.
Από τη Χειρουργό Οδοντίατρο – Εμφυτευματολόγο, Χριστίνα Δημακοπούλου (www.freshsmile.gr)
