Η οστεοαρθρίτιδα του χεριού αποτελεί μία υποτιμημένη σε σχέση με την οστεοαρθρίτιδα του ισχίου και του γόνατος, πάθηση, παρά την αυξημένη συχνότητά της. Πιο αναλυτικά, μια μεγάλη επιδημιολογική μελέτη αναφέρει ότι η οστεοαρθρίτιδα του χεριού έχει παρατηρηθεί στο 38% των γυναικών άνω των 66 ετών και στο 24,5% των ανδρών άνω των 66 ετών. Η δεύτερη συχνότερη οστεοαρθρίτιδα του χεριού είναι η αρθρίτιδα της βάσης του αντίχειρα. Σε άλλη επιδημιολογική μελέτη παρατηρήθηκε ότι σε γενικό πληθυσμό ηλικίας άνω των 15 ετών ανευρέθηκαν ακτινολογικά ευρήματα οστεοαρθρίτιδας της βάσης του αντίχειρα στο 8% των αρρένων συμμετεχόντων και στο 12% των θηλέων, ενώ το 20-40% των συμμετεχόντων είχε και σχετικά συμπτώματα.
Ο Ορθοπαιδικός Χειρουργός Δρ Νικόλαος Κεραμάρης μας παρουσιάζει την καινοτόμο χειρουργική μέθοδο αντιμετώπισης της οστεοαρθρίτιδας, που πραγματοποιείται από εξειδικευμένη χειρουργική ομάδα και με τη συνεργασία του Ορθοπαιδικού Χειρουργού, Δρ. Χρύσανθου Χρυσάνθου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Ποια είναι τα αίτια ανάπτυξης της ολικής οστεοαρθρίτιδας του αντίχειρα;
Τα κυριότερα αίτια είναι η ηλικία (αυξημένη επίπτωση στις μεγαλύτερες ηλικίες), η γενετική προδιάθεση, η επίδραση των ορμονών, η διαφορά μεταξύ των φύλων (αυξημένη επίπτωση στις γυναίκες) και οι μηχανικοί παράγοντες (υπέρχρηση, τραυματισμοί).
Πώς αντιμετωπίζεται;
Οι μηχανικοί παράγοντες είναι εκείνοι που θα μας απασχολήσουν περισσότερο, αφού η υπέρχρηση και οι επανειλημμένοι τραυματισμοί σχετίζονται με διαταραχή της εμβιομηχανικής της άρθρωσης και ιδιαιτέρως με την ανεπάρκεια/χαλάρωση του παλαμιαίου συνδέσμου της. Στα πρώιμα στάδιά της, η αντιμετώπιση της οστεοαρθρίτιδας του αντίχειρα είναι συντηρητική με χρήση ναρθήκων, χορήγηση αντιφλεγμονωδών φαρμάκων από του στόματος ή τοπικά και τέλος με ενδοαρθρικές εγχύσεις στεροειδών (κορτιζόνης), υαλουρονικού και πλάσματος πλούσιου σε αιμοπετάλια (PRP).
Σε πιο προχωρημένα στάδια αρθρίτιδας η λύση είναι σαφώς χειρουργική. Η πρώτη (και πρώιμη) επιλογή είναι η αποκατάσταση της ανεπάρκειας του παλαμιαίου συνδέσμου, η οστεοτομία της κεφαλής του 1ου μετακαρπίου, οι διάφορες τεχνικές εκτομής του τραπεζοειδούς οστού και οι διάφορες τεχνικές αρθροπλαστικής της βάσης του αντίχειρα. Η ολική αρθροπλαστική της βάσης του αντίχειρα δεν αποτελεί μία νέα τεχνική, αφού η σύλληψη της σχετικής ιδέας ξεκίνησε τη δεκαετία του 1960, όμως μία σειρά από τεχνικά προβλήματα δεν την είχαν καταστήσει εξαιρετικά δημοφιλή μέχρι πρόσφατα.
Οι πρόσφατες τεχνικές βελτιώσεις (αρθροπλαστική διπλής κινητικότητας) παρέχουν πλέον εξαιρετικά αποτελέσματα μακροχρόνιας επιβίωσης της τεχνητής άρθρωσης σε μελέτες που παρακολούθησαν μετεγχειρητικά τους ασθενείς για τέσσερα (4) χρόνια με λειτουργικά αποτελέσματα απολύτως εφάμιλλα, αν όχι ανώτερα, σε σχέση με τη συνηθέστερη εναλλακτική που είναι η τραπεζιεκτομή.
Ποιο είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα της αρθροπλαστικής έναντι της τραπεζιεκτομής;
Η αρθροπλαστική είναι σαφώς λιγότερο ακρωτηριαστική, αφού δεν αφαιρείται ολόκληρο οστάριο με προφανείς και μόνιμες αλλαγές για την αρχιτεκτονική και εμβιομηχανική του χεριού. Παράλληλα, σε περίπτωση αποτυχίας και ανάγκης για αναθεώρηση της αρθροπλαστικής ο χειρουργός μπορεί να προβεί σε εκτομή του τραπεζοειδούς, ενώ στην τραπεζιεκτομή δεν υπάρχει άλλη χειρουργική εναλλακτική λύση.
Πέραν τούτου, η αρθροπλαστική μπορεί να σταματήσει την περαιτέρω επιδείνωση της αρθρίτιδας, έχει ταχύτερη περίοδο πλήρους επιστροφής στη δραστηριότητα και εμφανίζει καλύτερη διατήρηση του μήκους του δακτύλου με προφανή αισθητικά και λειτουργικά πλεονεκτήματα. Κατά συνέπεια, η ολική αρθροπλαστική της βάσης του αντίχειρα χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερη ικανοποίηση των ασθενών σε σχέση με τις άλλες διαθέσιμες χειρουργικές εναλλακτικές λύσεις.
Από τον Ορθοπαιδικό Χειρουργό Δρ. Νικόλαο Κεραμάρη (www.keramarisortho.gr) και τον Ορθοπαιδικό Χειρουργό Δρ. Χρύσανθο Χρυσάνθου (www.macohealth.gr)
