Μια νέα τεχνική αγγειακής προσπέλασης, η οποία εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μας εξηγεί ο Αγγειοχειρουργός κ. Νικόλαος Τσεκούρας Δρ. της Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, την οποία εφάρμοσε μαζί με την ομάδα συνεργατών του.
Η νέα μέθοδος απευθύνεται σε δεκάδες αιμοκαθαιρόμενους, οι οποίοι έχουν εξαντλήσει τις κλασικές επιλογές φίστουλας στα άνω άκρα και κινδυνεύουν από σημαντική μείωση του προσδόκιμου επιβίωσης λόγω αδυναμίας εκτέλεσης ποιοτικής αιμοκάθαρσης.
Όπως αναφέρει ο γιατρός, η μέθοδος αφορά τη χρήση της μηριαίας φλέβας, (φλέβα του εν τω βάθει συστήματος στον μηρό) χωρίς τη συμμετοχή συνθετικού μοσχεύματος, για την κατασκευή αγγειακής προσπέλασης (φίστουλας), προκειμένου ένας χρονίως αιμοκαθαιρόμενος ασθενής να πραγματοποιεί συνεδρίες αιμοκάθαρσης.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπου χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος αυτή, η μηριαία φλέβα απομακρύνθηκε χειρουργικά από την ανατομική της θέση, μέσα στον μηρό και μεταφέρθηκε στην επιφάνεια του δέρματος για να είναι εύκολα προσπελάσιμη από την συσκευή της αιμοκάθαρσης. Στο τέλος οι επιστήμονες τη συνέδεσαν με την επιπολής μηριαία αρτηρία στο ύψος του κάτω τριτημορίου του μηρού.
Σύμφωνα με τον κ. Τσεκούρα, είναι εξαιρετικά σημαντικός ο αποκλεισμός κεντρικών φλεβών στο θώρακα (μία από τις ενδείξεις εφαρμογής της νέας τεχνικής). Όπως είπε, οι αγγειακές προσπελάσεις στους αιμοκαθαιρόμενους νεφροπαθείς συνήθως κατασκευάζονται στα άνω άκρα. Ο ασθενής, πριν την πρωτοποριακή επέμβαση στο κάτω άκρο, υποβαλλόταν σε αιμοκάθαρση από αγγειακή προσπέλαση στο δεξιό άνω άκρο, υπομένοντας συμπτώματα και εκδηλώσεις σοβαρής φλεβικής ανεπάρκειας όπως πόνος, καύσος, σοβαρότατο οίδημα, σοβαρή δερματίτιδα, έλκη (ανοιχτές πληγές), αιμορραγίες από τις παρακεντήσεις της αιμοκάθαρσης και εντονότατη καθώς και προοδευτικά επιδεινούμενη αδυναμία εκτέλεσης τόσο λεπτών όσο και πιο αδρών κινήσεων με το χέρι του.
Η φλεβική ανεπάρκεια του δεξιού άνω άκρου αναπτύχθηκε στο πλαίσιο ενός συνδρόμου γνωστού με την ονομασία «σύνδρομο άνω κοίλης φλέβας», το οποίο χαρακτηρίζεται από σοβαρό αποκλεισμό μεγάλων φλεβών του θώρακα, εμποδίζοντας, έτσι, την ομαλή κυκλοφορία του αίματος από τα άνω άκρα και την κεφαλή προς το θώρακα. Η παρουσία της φίστουλας στο δεξιό άνω άκρο επιδείνωνε τη φλεβική ανεπάρκεια και έπρεπε επειγόντως να καταργηθεί, ενώ ταυτόχρονα, έπρεπε να αναζητηθεί νέα αγγειακή προσπέλαση εκτός των άνω άκρων.
Με τη χρήση της μηριαίας φλέβας, όπως ανέφερε ο αγγειοχειρουργός, ο ασθενής είχε την ευκαιρία να αποφύγει τοποθέτηση συνθετικών μοσχευμάτων τα οποία χαρακτηρίζονται από σημαντικά ποσοστά λοιμώξεων, χειρότερες βατότητες, σε σχέση με φλέβες του ίδιου του σώματος, και μικρότερους χρόνους επιβίωσης των αιμοκαθαιρόμενων ασθενών. Επιπλέον, η μηριαία φλέβα έχει σημαντικά μεγαλύτερη διάμετρο από μία επιφανειακή δερματική φλέβα προσφέροντας σημαντικά οφέλη όσον αφορά την ποιότητα της αιμοκάθαρσης και την αντοχή της φίστουλας στο χρόνο.
Αναφορικά με την επιλογή του ασθενούς για την επέμβαση αυτή, ο κ. Τσεκούρας τόνισε ότι έγινε ύστερα από αναλυτική μελέτη του αγγειακού συστήματος των κάτω άκρων και ήταν ελεύθερο επιπλοκών. Ενώ ανακοίνωσε ότι σήμερα, εννέα μήνες έπειτα από την επέμβαση, η φίστουλα της μηριαίας φλέβας λειτουργεί άριστα και προσφέρει εξαιρετικής ποιότητας αιμοκάθαρση, χωρίς καμία απολύτως επιπλοκή.
Σύμφωνα με τον κ. Τσεκούρα, «η χρήση της μηριαίας φλέβας δεν αποτελεί πρώτη επιλογή για κατασκευή φίστουλας, αλλά μπορεί να αποτελέσει εξαιρετική λύση σε πολλούς ασθενείς που διαφορετικά θα ήταν καταδικασμένοι είτε σε κάποιο συνθετικό μόσχευμα στο πόδι (με μεγαλύτερο ρίσκο λοιμώξεων και μικρότερες αντοχές στο χρόνο) ή σε κατασκευή φίστουλας με μικρές επιφανειακές φλέβες, οι οποίες και αυτές δεν μπορούν να παραμείνουν λειτουργικές για ικανό χρονικό διάστημα».
Κλείνοντας ο κ. Τσεκούρας τόνισε ότι με τη νέα μέθοδο μπορούν να αποφευχθούν πολλοί θάνατοι νεφροπαθών που έχουν έλλειψη ικανής αγγειακής προσπέλασης και η ζωή τους είναι συνδεδεμένη με τη διαδικασία της αιμοκάθαρσης.
