Η αυχεναλγία είναι έντονος πόνος στην περιοχή του αυχένα και στο πίσω μέρος του κεφαλιού, ο οποίος διαφέρει σε διάρκεια (οξύς ή χρόνιος) και σε ένταση (ήπιος έως αφόρητος). Πάνω από το 30% των ανθρώπων ετησίως υφίσταται τουλάχιστον ένα επεισόδιο αυχεναλγίας, ενώ το 50% εξακολουθεί να βιώνει κάποιο βαθμό πόνου ή συχνές υποτροπές.
Ποιες είναι οι κύριες αιτίες που προκαλούν αυχεναλγία;
Το άλγος οφείλεται κυρίως σε εκφυλιστικές αλλοιώσεις/σπονδυλοαρθρίτιδα (μηχανικός πόνος), σε πίεση κάποιου νεύρου (νευροπαθητικός πόνος) και σε πιο σοβαρές παθολογικές αιτίες, όπως η πίεση του νωτιαίου μυελού (μυελοπάθεια), η αστάθεια της αυχενικής μοίρας ή το νεόπλασμα. Βέβαια, επιβάλλεται να σημειωθεί ότι συγκεκριμένες παθήσεις του καρδιαγγειακού συστήματος μπορούν να εμφανίσουν την ίδια συμπτωματολογία.
Πώς γίνεται η διάγνωση της αυχεναλγίας;
Το πρώτο βήμα για τη σωστή διάγνωση είναι η λήψη ιστορικού και η φυσική εξέταση, που θα δώσουν στοιχεία για τον χαρακτήρα του πόνου και τον εντοπισμό πιθανής παθολογίας. Οι εκφυλιστικές αλλοιώσεις μπορούν να αξιολογηθούν ικανοποιητικά με τη λήψη απλής ακτινογραφίας. Σε περιπτώσεις έντονου κι επίμονου άλγους, που δεν ανταποκρίνεται στη συντηρητική θεραπεία, και σε περιπτώσεις εξελισσόμενης νευρολογικής σημειολογίας ή υποψίας -από την κλινική εκτίμηση- σημαντικής υποκείμενης νόσου είναι απαραίτητη η διενέργεια μαγνητικής τομογραφίας (MRI) για την αξιολόγηση των μαλακών μορίων (μεσοσπονδύλιοι δίσκοι, νωτιαίος μυελός, σύνδεσμοι και μύες). Το ηλεκτρομυογράφημα χρειάζεται στην περίπτωση που πρέπει να ξεχωρίσουμε εάν ο πόνος στο χέρι οφείλεται σε αντανάκλαση από τον αυχένα ή σε άλλες καταστάσεις, όπως σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα ή διαβητική νευροπάθεια. Οι αιματολογικές εξετάσεις έχουν αξία μόνο όταν τίθεται η διάγνωση κάποιας λοίμωξης, ρευματικού νοσήματος ή κακοήθειας.
Πώς αντιμετωπίζεται η αυχεναλγία;
Η αυχεναλγία αντιμετωπίζεται συντηρητικά και χειρουργικά. Κατά τη συντηρητική αντιμετώπιση προβλέπεται η χορήγηση αναλγητικών, μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών και μυοχαλαρωτικών φαρμάκων, η ακινητοποίηση με αυχενικό κολλάρο για μικρό χρονικό διάστημα, η φυσικοθεραπεία και οι ασκήσεις ενδυνάμωσης του αυχένα και των άνω άκρων. Ανάλογα με την κλινική κατάσταση του ασθενούς μπορούν να συνδυαστούν δύο ή περισσότερα από τα παραπάνω, πάντα με τη σύμφωνη γνώμη του θεράποντος ιατρού. Παρεμβαίνουμε χειρουργικά μόνο όταν τα συμπτώματα επιμένουν κι εφόσον έχουν εξαντληθεί όλοι οι τρόποι μη παρεμβατικής αντιμετώπισης καθώς και στην περίπτωση που υπάρχει κάποιου άλλου είδους παθολογία, η οποία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί διαφορετικά. Η απόφαση για χειρουργική παρέμβαση πρέπει να ληφθεί από γιατρό με την κατάλληλη εκπαίδευση κι εμπειρία στη χειρουργική της Αυχενικής Μοίρας της Σπονδυλικής Στήλης.
Από τον Χειρουργό Σπονδυλικής Στήλης, Δρ Απόστολο Λαγάρα
Πηγή: www.orthopaedics-lagaras.gr
