Ο υπερθυρεοειδισμός αποτελεί κλινικό σύνδρομο (συμπτώματα), στο οποίο όλος ο οργανισμός εκτίθεται σε υψηλά επίπεδα θυρεοειδικών ορμονών.
Κατά σειρά συχνότητας συνήθη αίτια υπερθυρεοειδισμού είναι:
α. νόσος Graves (μπορεί να συνυπάρχει με εξόφθαλμο)
β.πολυοζώδης τοξική βρογχοκήλη
γ. τοξικό αδένωμα
δ. υποξεία θυρεοειδίτιδα στην οξεία φάση της
ε. υπερδοσολογία θυροξίνης
Συμπτωματολογία – σημειολογία: Δυσανεξία στο θερμό, εφίδρωση, απώλεια βάρους παρά την αυξημένη όρεξη, νευρικότητα,εύκολη κόπωση, αίσθημα παλμών,ταχυκαρδία,διόγκωση θυρεοειδούς και τρόμος χεριών.
Η συχνότητα του υπερθυρεοειδισμού λόγω GRAVES είναι συχνή , ακριβείς όμως στατιστικές ελλείπουν. Η νόσος του Grave’s οφείλεται σε ανάπτυξη από τον οργανισμό αντισωμάτων που διεγείρουν τη λειτουργία του θυρεοειδούς με αποτέλεσμα την υπερλειτουργία του.
Η νόσος προσβάλει γυναίκες σε μεγαλύτερο ποσοστό από άνδρες η δε αναλογία ποικίλει από 5-9:1
Αφορά κυρίως ηλικίες 40-49 & 60-69
Η απώλεια βάρους είναι ένα κλασικό σύμπτωμα στον υπερθυρεοειδισμό . Αυτή η απώλεια σταματά σχεδόν αμέσως με την έγκαιρη διάγνωση και την επιλογή της κατάλληλης θεραπείας.
Η διάγνωση γίνεται τόσο από τα συμπτώματα και την κλινική σημειολογία όσο και από τις εργαστηριακές εξετάσεις οι οποίες περιλαμβάνουν αιματολογικό (ΤSH , T4 , TSI…) και απεικονιστικό (υπέρηχο θυρεοειδούς , σπινθηρογράφημα) έλεγχο.
Η θεραπεία του υπερθυρεοειδισμού γίνεται με 2 τρόπους: α. αντιθυρεοειδικά φάρμακα (μεθιμαζόλη , καρβιμαζόλη κ.α), β. χορήγηση ραδιενεργού ιωδίου I 131– χειρουργική επέμβαση.
Η επιλογή της θεραπείας εναπόκειται στην κρίση του θεράποντα ιατρού, αξιολογώντας όλα τα στοιχεία ( ιστορικό, κλινικά & εργαστηριακά ευρήματα) του ασθενούς.
Από τον ενδοκρινολόγο Κώστα Φαινέκο